THE DOG DAYS ARE OVER

In THE DOG DAYS ARE OVER wordt de danser gedefinieerd als een pure uitvoerder, strevend naar perfectie. Door acht dansers te onderwerpen aan een complexe, mathematische, dynamische en vermoeiende choreografie, opgevoerd in een gedwongen uniformiteit, gaan ze uiteindelijk in de fout. En dan valt hun masker af.

De Amerikaanse fotograaf Philippe Halsman zei “…when you ask a person to jump, his attention is mostly directed toward the act of jumping and the mask falls so that the real person appears.” Met THE DOG DAYS ARE OVER neemt Jan Martens deze stelling als uitgangspunt en onthult via de sprong de mens achter de danser.

Door zijn radicale choreografische vorm bevraagt THE DOG DAYS ARE OVER de perceptie van het publiek omtrent dansers, choreografen, toeschouwers en het hedendaagse cultuurbeleid. Waar ligt de dunne grens tussen kunst en entertainment? Wie zijn wij als publiek wanneer we vanuit de theaterzaal naar het lijden van de dansers kijken als naar een stierengevecht in een arena? Wat willen we als publiek verwerven? Willen we een intensiteit ervaren die in ons dagelijks leven niet voelbaar is? Willen we schoonheid ervaren die in ons dagelijks leven misschien niet zichtbaar is? Is hedendaagse dans striptease voor de elite? THE DOG DAYS ARE OVER doet de kijker in zijn positie schuiven: van het louter ondergaan van de ervaring naar actieve reflectie.