THE DOG DAYS ARE OVER 2.0

– Wereldpremière: 18, 19, 20 september 2025, Biennale de la Danse 2025, Les Grands Loceaux, FR –

THE DOG DAYS ARE OVER 2.0 vertrekt van de productie THE DOG DAYS ARE OVER uit 2014. Dit werk vormde de absolute doorbraak voor Jan Martens, met een uitgebreide internationale tournee van meer dan 100 voorstellingen. De afgelopen jaren gingen verschillende dansopleidingen met dit choreografisch materiaal aan de slag: voor grote groepen, amateurs of professioneel – het werk bleef tot de verbeelding spreken wegens de fysieke uitdaging en het choreografische vernuft.

De Amerikaanse fotograaf Philippe Halsman zei “…when you ask a person to jump, his attention is mostly directed toward the act of jumping and the mask falls so that the real person appears.” Met THE DOG DAYS ARE OVER nam Jan Martens deze stelling als uitgangspunt en onthulde via de sprong de mens achter de danser.

In THE DOG DAYS ARE OVER wordt de danser gedefinieerd als een pure uitvoerder, strevend naar perfectie. Door acht dansers te onderwerpen aan een complexe, mathematische, dynamische en vermoeiende choreografie, opgevoerd in een gedwongen uniformiteit, gaan ze uiteindelijk in de fout. En dan valt hun masker af.

Door zijn radicale choreografische vorm bevroeg THE DOG DAYS ARE OVER de perceptie van het publiek omtrent dansers, choreografen, toeschouwers en het toenmalige cultuurbeleid. Tien jaar later zijn die vragen nog heel actueel door de huidige politieke en maatschappelijke tendensen: Waar ligt de dunne grens tussen kunst en entertainment? Wie zijn wij als publiek wanneer we vanuit de theaterzaal naar het lijden van de dansers kijken als naar een stierengevecht in een arena? Wat willen we als publiek verwerven? Willen we een intensiteit ervaren die in ons dagelijks leven niet voelbaar is? Willen we schoonheid ervaren die in ons dagelijks leven misschien niet zichtbaar is? Is hedendaagse dans striptease voor de elite? THE DOG DAYS ARE OVER doet de kijker in zijn positie schuiven: van het louter ondergaan van de ervaring naar actieve reflectie.

Met de herinterpretatie door een nieuwe generatie dansers worden ook andere vragen deel van het werk: Vanaf wanneer wordt een project deel van de canon? Hoe ga je om met danserfgoed? Kunnen we duurzaamheid in de podiumkunsten brengen door nieuw leven te geven aan een bestaand werk? Wat kunnen we overbrengen aan een nieuwe generatie terwijl de originele cast er nog is? Kan de originele cast meewerken aan de overdracht voor de essentie van het werk vervlogen is?